Koffie met lemper
Een in Groningen geboren Achterhoekse met Indische roots. Dat ben ik en ik vind dat wel lekker klinken. Als kind was dat anders, met de hele Indische cultuur werd weinig gedaan. Hooguit werd er sporadisch Indisch gekookt, maar dat vond ik niet fijn. Achteraf had dat waarschijnlijk te maken met het gebruik van trassi “het fundament van de Indische keuken”, wat mijn ouders gebruikten en waar het hele huis naar rook. Een gefermenteerde garnalenpasta, die een echte boost geeft aan je maaltijd, maar voordat het zover is moet je eerst ergens doorheen. Gooi je de rauwe trassi in de pan, dan lijkt het er op dat je een blik kattenvoer opentrekt. Of dat je na een avond doorhalen met je lief met rode wijn en toastjes met Franse kaasjes, ’s ochtends vroeg bij het wakker worden diezelfde lief diep in de ogen aankijkt. En weg is de sfeer! Dat was dus de reden dat ik vroeger liever aardappels met rode kool en een gehaktbal at. Maar zoals het vaak gaat, je leert de producten die je niet goed kent pas later eten en er ook van te genieten.Mijn Indische familie zag ik minstens één keer per jaar als mijn oma jarig was. Het maakt niet uit wat voor een bijeenkomst er is, als Indische mensen bij elkaar komen is koken en eten het belangrijkste. Oma was de jarige, maar oma stond ook de hele dag in de keuken, eigenlijk zagen wij oma niet. Behalve als zij met een schaal vol pasteitjes of lempers de kamer binnenkwam. Onder strenge regie, mocht er geholpen worden in de keuken. Oma werd de kamer nog wel even ingetrokken, waarna zij werd toegezongen. Verder werd er gitaar gespeeld, oude nummers gezongen en praatten wij met de tantes, ooms, neven en nichten over hoe het met studies en werk ging. Over het verleden werd amper gesproken. Te pijnlijk. Terwijl mijn familie ook te maken heeft gehad met de gruwelijkheden van de Japanners en de Bersiap. Maar dat was, achteraf gezien, misschien ook wel de reden waarom mijn oma liever in de keuken stond. Nadat we van alle hapjes vol zaten, werd er in de keuken nog een Indisch buffet gepresenteerd met o.a. ajam smoor, sajoer lodeh, nasi goreng en veel versgebakken kroepoek. Te veel, te overvloedig, dus de rest ging eerlijk verdeeld in bakjes mee naar huis.
Nu lang en breed volwassen en dat ik de geschiedenis van mijn familie grotendeels ken, voel ik mij verbonden met het Indische. In ieder geval met de eetcultuur. En omdat ik hier in Winterswijk niet zo maar even een toko instap, omdat die er gewoonweg niet is, kook ik het zelf maar. Gelukkig zijn citroengras, verse gember, pepers en ga zo maar door, gewoon bij de supermarkt te krijgen. Maar ik wil meer. Daarvoor rijd ik dan maar naar Enschede. Van de week bezocht ik “Meisje Koffie Geschenk” in de Raadhuisstraat. Daar staat op de menukaart naast het Twentse worstenbroodje risolles. Of je neemt bij de koffie kue dadar in plaats van de eeuwige appeltaart. Lekker hoor! Daar rijd ik graag voor om.
Blog op Tubantia.nl (premium artikel)
Reacties
Let op: HTML wordt niet vertaald!