Culinair chillen

Culinair chillen

Bloeiende bomen en bloemen zorgen voor kriebels in mijn hele lijf. Ook al zegt de buienradar wat anders, het voorjaar is begonnen! En nog fijner, sinds Pasen is het festivalseizoen ook weer aan. Verschillende tickets branden in mijn zak, met als favoriet Mañana Mañana, het festival in Laren (Gld). Daar waar mijn vrienden vooral gaan voor biertjes en muziek, verheug ik mij op foodtrucks en culinaire hoogstandjes.

Vorig jaar stond zij daar met een eigen programma in het Grolsche Bostheater, Nel Schellekens, de van-kop-tot-kont-kok uit Winterswijk. Heel veel mannenvlees wordt gewoon vernietigd, zoals haantjes, geitenbokjes en stiertjes en Nel is al jaren bezig om iets tegen deze verspilling te doen. Het klinkt niet meteen als heel aanlokkelijk, koken met testikels en piemels, maar Nel kreeg het voor elkaar om haar publiek te verleiden met een creatief opgemaakt bordje stieren- en bokkenvlees.

Hier en daar werd er voorzichtig geproefd, maar al snel was duidelijk dat er een heerlijk stukje puur vlees op het bord ligt dat ballen heeft en hemels smaakt. Bloemen in mijn eten hoef ik niet zo nodig, maar de zorgvuldig op mijn bordje gedrapeerde tulp, heb ik toch geproefd. Niet bijzonder, maar ik wilde het een keer ervaren hebben.

Het festival heeft op culinair gebied verder veel te beleven. Van heerlijk krokant gebakken friet, zalm van de barbecue, Indian hot curry tot een broodje falafel. Falafel, bekend uit de Joodse en Arabische keuken, verbindt! Of zou kunnen verbinden dan. Want zo multicultureel als het foodaanbod is, zo autochtoon is het publiek dat op Mañana Mañana rondloopt.
Dit jaar staan ze er ook weer, de Vlaamse theateract Boucherie Bacul. Je zou er zomaar aan voorbij lopen, het kleine Kip caravannetje omgeturnd tot slagerskraam. Zij verkopen geen vlees, maar slachten uitgeknuffelde speelgoedbeesten en verslonden boeken. Na de slacht verkopen zij Beertje Balsamico, Micky in eigen nat, Barbie aan het spit, Annie M.G. Schmidtsels en voor literaire fijnproevers Honoré de Balzakjes in tomatensaus. Ondertussen zingt mijn Vlaamse theaterheld Jan de Smet, als smoezelige slager, liedjes op zijn trekzak. Cabaret en eten, de ultieme combinatie. Ik ben hier niet weg te slaan.

Afsluiten doe ik altijd bij Dikke Bertha. Een indrukwekkende op steenkolen gestookte espressomachine, bestierd door twee fijne mannen die zichzelf koffiemachinisten noemen. De lekkerste cappuccino drink ik hier, speciaal voor mij gemaakt. Met uiteraard het zwarte goud onder een dikke laag met stoom geschuimde melk. Oh ja, uiteraard zal ik her en der een swingend stukje muziek meepakken. Maar dat is bijzaak.

Klik hier voor de blog op Tubantia.nl (premium artikel)